در نظر اهل هنری که «هنر» را گونه‌ای تولیدِ در انحصار می‌داند که اعتبارش به جایگاه تولیدکننده، عرضه‌کننده و مکان نمایش اش گره خورده است، مفهوم زیستن «هنر» نه موضوعیت دارد و نه به تصور درمی‌آید. در این چارچوب، سیاست ورزی‌های خلاقانه جاری در کوچه و خیابان هر نامی داشته باشد چیزی است از جنس کنش‌های زیستی؛ چیزی است مادون عالمِ برتر «هنر» و نیازمند به آن برای ارتقا خود. به اين اعتبار «جهان هنر» نه‌فقط جهانی است تنیده درخود که انحصارش در اطلاق «هنر» به چیزها را هر بار ... ..