در نظر اهل هنری که «هنر» را گونه‌ای تولیدِ در انحصار می‌داند که اعتبارش به جایگاه تولیدکننده، عرضه‌کننده و مکان نمایش اش گره خورده است، مفهوم زیستن «هنر» نه موضوعیت دارد و نه به تصور درمی‌آید. در این چارچوب، سیاست ورزی‌های خلاقانه جاری در کوچه و خیابان هر نامی داشته باشد چیزی است از جنس کنش‌های زیستی؛ چیزی است مادون عالمِ برتر «هنر» و نیازمند به آن برای ارتقا خود. به اين اعتبار «جهان هنر» نه‌فقط جهانی است تنیده درخود که انحصارش در اطلاق «هنر» به چیزها را هر بار ... ..

هنرمندان پس از یک دوره تاریخی که در نتیجه ایدئولوژی خاص حاکم بر آن، به‌ انزوا‌ و جدا گشتن از متنِ جامعه کشانده ‌شدند‌، به‌ متن اجتماع‌ بر می‌گردند‌ و نسبت‌ به گذشته، رابطه مستقیم‌تری‌ با آن برقرار می‌کنند. این رابطه جدید در دهه های اخیر، دیگر نه به نفیِ موزه‌ یا‌ گالری‌ها می‌پردازد و نه صرفاًً یک زیبایی‌ در‌ خدمت‌ دربار‌، کلیسا‌ و نظام حاکم است، بلکه در این رابطه هنرمند ایده خود را در گستره وسیع‌تری از مخاطبان (حقیقی یا مجازی)‌ به‌ نمایش‌ می‌گذارد و این مخاطبان گاه ... ..