وقتی به‌روزهای رفته می‌اندیشی و شعارها و کنش‌های اهل کردستان و بلوچستان را می‌نگری، تجلی «هنر» را می‌بینی که چشم‌ها را خیره می‌کند؛ «هنر»ی که تولید نمی‌شود، بلکه زیسته می‌شود بدون آن‌که زیست را مستعمره و ضمیمه خود کند. وقتی به زنان می‌نگری، وقتی سیاست ورزی‌های خلاقانه دانشجویان را رصد می‌کنی، زیست را می‌بینی که به «هنر» بدل شده است، بدون آنکه رنگ و بوی کالا و مبادله به خود بگیرد. وقتی خون این هنرورزان را می‌بینی که بر زمین جاری‌شده است، می‌دانی این خون، تن مبارزه را به تن ... ..